Chapter 32

 Gdy wypiliśmy z Harry'm nasze kawy poznałam nie szokujący fakt, że wziął czarną  kawę. Oboje zgodziliśmy się zmarnować nasz czas na bezcelowe oglądanie półtora godzinnego  programu telewizyjnego w jego salonie. Poszłam za Harry'm do kuchni, który uparł się na umycie stolika pierwszy raz, bo stwierdził, że jest ''bałagan''. Kiedy skończył usiadł na kanapie, zrobiłam tak samo i usiadłam kilka cali od niego. Niemalże natychmiast moja ręka została pociągnięta przez jego rękę, nasze strony szybko złapały kontakt, jego ręka luźno objęła moją talię. Ciepło promieniowało z całego jego ciała powodując dreszcze, po krótkim czasie przeradzające się w przyjemne ciepło. Zaśmiałam się kiedy delikatny oddech Harry'ego obił się o moje uszy.
-Co chcesz oglądać ? - zapytał, jego głos zmienił się w śmiech.
-Cóż, nie za bardzo lubię oglądać telewizję, ale jakie masz programy ?- obróciłam głowę spotykając jego oczy.
-Zapytałem pierwszy - sprzeciwił się, ruszając brwiami.
-Tak, ale to twój dom - wzruszyłam ramionami.
-To będzie długi dzień, czuje to - zachichotał, moje ręka w sekundę podniosła się w górę figlarnie dotykając jego ramienia.
-Hej, zobacz to - jęknął, podnosząc ręce do góry i starając się stłumić śmiech.
Po odcinku "Doktora Who ", który Harry sam zaproponował i moich nieprzebranych żartach o tym jak Harry zdawał się lubić "The Walking Dead" jako facet, chłopak wstał z kanapy i zniknął, więc założyłam że jest w jego sypialni.Wrócił po kilku minutach ze zużytą brązową kurtką i zwykłym białym t-shirt'em. Miał również kremowy sweter zawinięty w jego rekach zanim zdążyłam mrugnąć, zaczął go na mnie zakładać.
-Powinnaś to ubrać, jest zimno na zewnątrz - pokręciłam głową
-Nie, jest w porządku.
-Jest jak 16 stopni na minusie - Harry zaprotestował, trzymając sweter bliżej mnie.
-Oh, zamarznę na śmierć, złapię hipotermię - zażartowałam
-Proszę - bąknął, zasadniczo wpychając mi ciuch do rąk.
Powoli wzięłam sweter  i podziękowałam  skinięciem, przed założeniem. Oczywiście był dla mnie za wielki, prawdopodobnie był za duży również dla Harry'ego. Chciałam  śmiać się w myślach przez wyobrażenie sobie zielonookiego w tym ubraniu, zgaduję że było to tylko na zimne pogody, albo po domu. Długie, grube rękawy zwisały mi z rąk zmuszając do podwinięcia ich, za długi koniec materiału musiałam owinąć paskiem.
-Wyglądasz uroczo - Harry skinął głową, lustrując mój wygląd.
-Ty również - odpowiedziałam tym samym, mały chichot wyrwał się w z moich ust.
-Dzięki - prychnął sarkastycznie, odgarniając ręką loki.
Patrzyłam jak idzie obok mnie do kuchni, jego buty pukały o kafelki zaczął grzebać w szufladach i szafkach, kiedy znalazł kilka szczęśliwych dolarów. Posłał mi mały uśmiech, który oczywiście odwzajemniłam, ale nie sądzę, że pojawił się w moich oczach. Ledwo miął pieniądze dla siebie, jeśli je miał dawał mi je, dziewczynie która bez przeszkód mogłaby się zapytać rodziców o pożyczenie i za pstryknięciem palców miałaby je w dłoni. Mogę wnieść trochę pieniędzy razem ze mną jeśli  wiedziałabym jak, dałabym je nawet z oporami Harry'ego. Poszliśmy do auta, powietrze było coraz cieplejsze i świeciło słońce, rozmaity świergot ptaków i koników polnych był słyszalny. Usiedliśmy na chodniku roztargniona wypuściłam powietrze z ust i obserwowałam jak biała para znika, poranny chłód ciągle się utrzymywał.
Wskoczyłam na miejsce pasażera, gdy Harry elegancko usiadł na miejscu kierowcy, szybko włączając radio na dyskretny Heavy Metal. Podczas jazdy nie mogłam się powstrzymać od patrzenia kątem oka na Harry'ego, sposób w jaki jego głowa poruszała się do muzyki okazał się być bardzo zabawny.Loczek wkrótce złapał mnie i natychmiast posztywniał, zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle, chłopak odchrząknął i odwrócił się ze skonsternowanym wyrazem twarzy w moją stronę.
-Na co tak patrzysz? - zapytał poważnie ściągając brwi w rozdrażnieniu i badawczo przymrużając oczy.
Na szczęście jego surowe spojrzenie nie trwało długo, ponieważ zapaliło się zielone światło, prosta linia na jego ustach zamieniła się w zmieszany uśmiech.
-To nie bezpieczne dekoncentrować kierowców.
Nie mogłam pomóc, ale wywróciłam oczami kiedy Harry się zaśmiał.
-Wiem ,wiem - pokręciłam głową i spojrzałam  w okno.
Oglądałam liczne budynki biurowe i firmy przemykające i rozmazujące się, moją uwagę przykuła starsza para gotowa, by przejść przez ulicę. Bezpiecznie trzymali się za ręce, wzrok mężczyzny nigdy nie znikał z profilu jego kobiety, cierpliwie czekali na sygnał "idź". Starsza kobieta była całkowicie obojętna na jego działania i zakładam, że to serce jest dalej tak gorące jak przez te wszystkie lata spędzone razem, on ciągle na nią patrzył tak jakby widział ją po raz pierwszy. Mogę jedynie sobie wyobrazić rozpiętość ich związku wszystkie kłótnie, wszystkie niezgodności, wszystkie szorstkie i pomarszczone łaty, wszystko przez co przeszli i on ciągle tak na nią parzy. Obserwowałam ich dopóki pojawiły się niejasne rozmycia, dźwięk stukającego w kierownice Harry'ego wyrwał mnie z rozmyśleń.
-Cholerny ruch - mruknął Harry jego prawa ręka powędrowała do nosa, gdy kichnął.
Musiał czuć, że mu się przeglądam, ponieważ podtrzymywał rozmowę.
-Grosz za twoje myśli ? - zapytał, jego usta utworzyły się w chytrym uśmieszku.
-Co powiesz na ćwiartkę za twoje ?- zapytałam, chcąc dowiedzieć się co wiruje w jego nerwowym umyśle. Oglądałam jak Harry podświadomie przygryza swoją wargę przed mówieniem bierze wolny wdech, jedna z jego brwi unosi się.
-Nie wiem od czego zacząć ? Jest tutaj nieprawdopodobnie piękna dziewczyna w moim samochodzie obok mnie, mogę poczuć jej wzrok na mnie odkąd zaczęliśmy jazdę i myślę, że jest to absolutnie urocze. Ma jasne niebieskie oczy i mogę powiedzieć, że jest ciągle zmęczona, przy okazji jest ciamajdą. Z wyjątkiem ciągle się pytam, "Dlaczego do kurwy nie jesteśmy jeszcze na tylnym siedzeniu ?" - Pokręciłam głową i oparłam się o siedzenie, mały chichot opuścił moje usta.
-Porozmawiaj ze sobą, dlaczego nie ?- powiedziałam sarkastycznie, Harry natychmiast się uśmiechnął/
-Myślę, że ktoś mi tu wisi ćwiartkę ?
-Pierwsza którą znajdę w centrum handlowym będzie twoja.
Parking był prawie pusty, więc w środku nie było dużo zajętych miejsc. Szablon, albo nie był jak miastowy duch, jedynym znakiem życia była mama z małymi dziećmi,  kilku biznesmenów i bizneswoman
-Cóż, dziko przypuszczam i powiem, że poniedziałki są wolne - zażartowałam.
-To jest tak jakbyśmy mieli centrum handlowe tylko dla siebie - dodał Harry
-Co jeśli policja nas złapie i zapyta czemu nie jesteśmy w szkole? Nie są za to odpowiedzialni ? Co do cholery wtedy zrobimy ? - zapytałam, przyłożyłam ręce to mojej klatki piersiowej, podczas gdy ciągle szliśmy.
-Będę pewny, że to się nie stanie - wzruszył ramionami, biorąc moją rękę i prowadząc do szczególnego miejsca.
-Lepiej, żebyśmy nie mieli przejebane - burknęłam. Moje oczy opuściły Harry'ego, który zwiedzał pyszne otoczenie. To był typowy sklep ze słodyczami, ściany obstawione pojemnikami z licznymi czekoladami i cukierkami.
-Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś ? - zapytałam przerywając nowo odkrytą cisze.
-Kto nie kocha słodyczy? - odpowiedział niewinnie, sprawiając u mnie śmiech
-Touché* - skinęłam.
Harry odwzajemnił gest,  jego oczy śledziły siany.
-Wiec czego pragniesz w ten przyjemny poniedziałkowy poranek ? - zapytał z uśmiechem na ustach. Przyglądałam się jak wpycha ręce do kieszeni i odwraca się do mnie.
-W porządku - odwzajemniłam uśmiech, szybko złączając ręce i kładąc je przede mną. Zaczęłam  kołysać się do tyłu na piętach, Harry spojrzał na mnie z konsternacją, a głowę przechylił lekko w lewo.
-Niczego nie chcesz? - zapytał.
-Nie dziękuję - burknęłam, moje oczy opuściły jego, aby przejrzeć ściany.
-Oh weź Harley, tak chcesz -nalegał.
-Nie, naprawdę nic nie chcę Harry.
Harry klasnął w dłonie.
-Zgoda, nie ma problemu.Wezmę coś dla nas na później - wzruszył ramionami i gwałtownie odwrócił się na pięcie.
-Nie, nie, nie proszę Harry, nie musisz - upierałam się, słowa opuściły moje usta bez żadnego przemyślenia.
Harry zupełnie zignorował moje prośby, śledził oczami cały sklep zastanawiając się co wybrać.
Rzuciłam wzrokiem na kasę, która pojawiła się w połowie jej  lat 20, kasjerka wpisywała coś z dużej odległości na telefonie, jej zęby miażdżyły kawałek gumy, raczej ohydnie. Byłam zgubiona w kosmosie, nie zauważyłam nawet Harry'ego obok mnie przed tym jak łagodnie ukuł mnie w biodro. Spojrzałam na niego, miał mocno rozszerzone oczy i ręce złożone za jego plecami.
-Co bierzesz ? - zapytałam kładąc głowę w zagłębieniu jego szyi. Harry odwrócił się, więc nic nie widziałam, sprawiając, że zaczęłam się śmiać.
-Dobra, dobra. Nie mów mi.
Harry puścił mi oczko i odwrócił się do kasjerki, kładąc rzeczy blacie. Nie wiedziałam co to było, nawet przed tym jak pani wkładała to do małej, brązowej torebki. Obserwowałam jak suma rośnie "$3.50", odetchnęłam okazało się, że nie był to aż tak wielki koszt. Ciągle trzymałam się tego, że oddam mu pieniądze. Harry wyjął swój portfel i zapłacił za wszystko, podszedł do mnie i załapał  za rękę, prowadząc mnie do wyjścia ze sklepu, Jego tempo było dość szybkie.Usiedliśmy na ławce, wziął torebkę w ręce i rozdarł niepotrzebną fantazyjną bibułkę, wyjął dwie pastelowe bransoletki. Swoją włożył na rękę i  podał mi moją, słodki uśmiech na jego twarzy nigdy nie znikał.
-Włóż ją - ponaglał, kiwając głową.
-Wkładam ,wkładam - zaśmiałam się, odsunęłam myśli na bok i założyłam słodycz na nadgarstek. Spojrzałam na niego, a gdy to zrobiłam zostałam zaszczycona delikatnym całusem w policzek.
-Teraz nie mamy tylko pasujących naszyjników, ale również pasujące bransoletki.

*Touché - w kontekście podsumowania trafnej riposty.

Hejo :D Chciałam Was przeprosić, że tak długo nie było rozdziału, dziewczyny dały mi szanse, a ja ją zniszczyłam. Kurde no, żeby tyle tłumaczyć rozdział ,prawie 2 miesiące -,-.
Życzę miłego czytania, mam nadzieję, że moje tłumaczenie  nie odchodzi tak bardzo od tłumaczenia dziewczyn. / Julia Styles

Rozdział 31

-Nie, musimy iść do szkoły. - Gorączkowo pokręciłam głową, siedząc jeszcze prościej, na skrzypiącym skórzanym siedzeniu.
- Zaufaj mi. - Harry westchnął, w roztargnieniu zwężył swoje oczy  na drogę, gdy skierował się na jeszcze bardziej zatłoczoną autostradę.
- Zawróć. - Domagałam się.
- Nie - Harry uśmiechnął się głupkowato.
Nie  przewalanie  kiwałam  głową.
- Serio, nie mogę ryzykować, że ponownie wpadnę w kłopoty .
Harry przewrócił oczami.
- Nie będziesz miała żadnych kłopotów. Zaufaj mi, okey?
- Dokąd mnie zabierasz? - Zapytałam ponownie, tym razem czas wymagający odpowiedzi.
I byłam pewna, że dostane jedną.
- Powiedziałem Ci, żebyś poczekała, a zobaczysz.
- Powiedz mi, albo otworze drzwi samochodu i wyjdę
Harry prychnął i przygryzł dolną wargę.
- Mówię poważnie, wiesz ? Zrobię to.
- Nie zrobisz nic dopóki blokuje zamek.- Harry powiedział.
- Otworze okno. Wyskoczę. - Wzruszyłam ramionami.. Nawet jeśli próbowałam być twarda i poważna, z obawy moje słowa nadal wychodziły dość miękkie i nieśmiałe.
Widziałam, jak kąciki jego ust drgały do uśmiechu, ale starał się z tym walczyć, biorąc głęboki oddech.
- Naprawdę chcesz złamać kilka kości dla szkoły? - Zapytał, jego głos na sam koniec przeszedł w głęboki śmiech.
Nie miałam czasu, aby odpowiedzieć zanim Harry kontynuował, ale teraz jego głos był bardziej niż poważny. 
- Myślałem, że  może chciałabyś spędzić po prostu wolny czas ze mną? Pójść do centrum handlowego, może?
Przetarłam dłońmi moje oczy.
- Nie rozumiem dlaczego nie możemy iść do szkoły? Nadal możemy tam być przed pierwszym dzwonkiem.
- Pieprzyć szkołę !- Harry szybko odparł.
- Zawróć. - Warknęłam.
- Ale jest kurewski poniedziałek. - Harry syknął.
- Nie chce dokonać z pracy jutra.
- Proszę.
- Nie.
- Ale kochanie.
- Proszę, nie nazywaj mnie tak.
- Po prostu daj spokój.
- Nie Harry.
- Powiedziałam nie.
- Dla mnie?
- Harry-.
- Oh, tak czy inaczej jesteśmy prawie na miejscu. - Wzruszył ramionami, ekspresja na  jego twarzy powróciła.
- Gdzie dokładnie? - Powiedziałam przez zaciśnięte zęby.
- Więc centrum handlowe nie będzie otwarte, jeszcze przez dwie godziny, więc-
- Gdzie?- Powtórzyłam.
- Rany uspokój się. Pomyślałem tylko, że możemy spędzić trochę czasu wolnego w moim mieszkaniu.
- Jeśli mój tata dowie się cokolwiek z tego, zabije mnie. - Wymamrotałam.
- Nie martw się kochanie, jeśli coś on zabije mnie pierwszego, ale nigdy bym na to nie pozwolił.
Zanim zdałam sobie spraw jechaliśmy w dół cichej ulicy, stare domy w stylu wiktoriańskim stały jeden po drugim. Ostatecznie zatrzymaliśmy się na stromym podjeździe. Z tego co zakładam jesteśmy pod domem Harry'ego. Był pomalowany na biało, oczywiście został   postawiony wiele lat temu, łatwo zobaczyć to po odpryskach farby. Stał na małej górce. Duży dąb zwisał nad dachem, który wyglądał niebezpiecznie, jeżeli kiedykolwiek  przyjdzie jakaś burza, wątpię że Harry przejąłby się tym. Kiedy doszliśmy skalistą dróżką do frontowych drzwi, Harry otworzył je. Dotarł do mnie piżmowy zapach   wody kolońskiej i najprawdopodobniej brudnych ciuchów. W części wypoczynkowej był regularnych rozmiarów telewizor, gdy tylko weszliśmy pod ścianą stały białe wyblakłe kwiatowe sofy , ciemno brązowy kawowy stolik był pokryty porozwalanymi kawałkami papieru i koszem przed nimi. Ogólnie atmosfera z salonu do kuchni zmieniła się dość diametralnie, zapach cynamonu i goździków uderzył w mój nos.  Spojrzałam na blat obok kuchenki, aby tylko znaleźć co wydawało się być dosyć grubą książką kucharską.
- Gotujesz? - Zapytałam szybko, patrząc na Harry'ego
Był zajęty sortowaniem swoich teraz niepotrzebnych książek w torbie zanim spojrzał na mnie.
- Um, Tak trochę.  - Wzruszył ramionami  zanim jego uwaga przeniosła się  z powrotem na to co robił wcześniej.
- W jakich daniach się specjalizujesz?  - Zapytałam, bardziej  interesować się  tematem niż Harry.
- Gotuje wszystkiego po trochu.
Podeszłam do książki i kiedy ją wzięłam  zdałam sobie sprawę, że wszystko jest oszukane, a zdjęcia wypadły. Ukazały się zniszczenia, a przednia okładka była nieczytelna.
- To było mojej babci. - Harry wtrącił się.
- Ona była dobra kucharką.
- Co było jej specjalnością? - Zapytałam, uśmiechając się do niego.
- Mmm...lazania. - Skinął, na jego twarzy widniał olbrzymi uśmiech.
- Nigdy nie mogę skopiować jej, mimo że próbuje wiele razy.
- Więc naprawdę gotujesz? -  Zapytałam, przechyliłam głowę.
Harry skinął lekko i usiadł na jednym z czterech krzeseł ustawionych dokoła stołu. 
- Kiedy moja babcia zmarła - była jedną z  najwspanialszych ludzi, których kiedykolwiek znałem. Pomyślałem, że chce zrobić coś co będzie mi ją przypominać, wiesz ? Chciałem jakkolwiek podążać jej śladami. To jest właśnie to - gotowanie.
Zanim mogłabym zadać inne pytanie Harry kontynuował.
- Formalnie jest to jej dom. Dobrze, to jest obojga moich dziadków, myślę że powinienem tak powiedzieć, ale - mój dziadek- zmarł wiele, wiele lat temu. Zaledwie miesiąc przed tym, jak poszedłem do więzienia umarła także babcia. Ja i ojciec mieszkaliśmy tu, ale zanim nawet mogłem mrugnąć on  po prostu zniknął. Zostałem sam, sam.
- Jak możesz sobie na to pozwolić? - Zapytałam, pytanie prosiło, aby wyjść.
- Na szczęście dom był całkowicie spłacony przez dziadków. Jestem na prawdę szczęściarzem. 
Moje oczy rozszerzyły się.
- Tak, na prawdę.
- Chcesz kawę ? Herbata może? Mam mnóstwo cukru, albo wolisz sztuczny słodzik ? - Harry zapytał, kompletnie zmieniając temat. Słodki uśmiech na twarzy Harry'ego sprawił, że nieco zarumieniłam się.
- Kawa jest w sam raz. I wolałabym cukier.

         Przepraszam was za taki duży odstęp czasowy od rozdziału 30, ale sami wiecie, jak to jest ze szkołą -,- 

Przepraszam za błędy czy coś ;*

Rozdział 30.

       Tej nocy poszłam spać z obrazem mnie i Harry’ego, leżących na moim łóżku, on górujący nade mną, nadal świeżo w mojej pamięci. Sposób, w jaki jego głowa poruszała się lekko, kiedy słowa powoli opuszczały jego usta, spojrzenie w jego oczach.. jego cała osoba; to sprawiało, że czułam się bezpieczna. Chroniona. 

       Ten tydzień nadszedł i odszedł wraz z jasnymi, zielonymi liśćmi na drzewach, które teraz zaczynały zmieniać kolor na ciepły pomarańcz i żółć. Niebo stawało się coraz ciemniejsze, a powietrze zauważalnie ostrzejsze, wyczuwalna była coraz większa potrzeba założenia płaszcza. We wtorek z całego tego pośpiechu, zapomniałam wziąć ze sobą kurtkę, więc  Harry pozwolił mi założyć  swoją, aż doszliśmy do drzwi frontowych naszej szkoły. To była minuta drogi, i upierałam się, że obędę się bez niej, jednak Harry nie przyjmował odmowy za żadne skarby.
       Każdego pojedynczego dnia, czułam coraz większą więź z Harrym, ten charakterystyczny uśmiech, który każdego poranka pragnęłam zobaczyć jeszcze bardziej, kiedy zabierał mnie do szkoły. Nie sądzę, żebym mogła zacząć dzień bez niego i jego ekscentrycznej, energicznej osobowości, rozbudzającej mnie. Szczerze nie mam pojęcia, jak dawałam sobie z tym radę, zanim go poznałam.
       W ten poniedziałek w kozie, Harry i ja utknęliśmy w Sali z kilkoma innymi uczniami, którzy wyglądali jakby naprawdę ich to nie obchodziło. Wszyscy wydawali się nieobecni,  albo ich oczy zapatrzone były w telefony, albo też myśleli o czymś zupełnie innym. Była to obskurna, stara sala od matematyki, ze starymi plakatami i wyposażeniem, jak przypuszczam z lat 80’tych.
       Rozpoznałam kobietę, która nas pilnowała, panią Elliot, nauczycielkę angielskiego. Nigdy mnie nie uczyła, ale minęłam się z nią to tu, to tam. Miała ciemne, długie i falowane włosy, a obcasy jej wiśniowo czerwonych szpilek odbijały się od kafelek podłogi, kiedy przechadzała się po klasie. Była dość młoda, może po trzydziestce, a mimo to, nadal była ostra i stanowcza. 

       Mogłabym powiedzieć po jej spojrzeniu na mnie i Harry’ego, że go nie lubiła. Co do mnie też nie byłam przekonana. Co prawda, Harry’emu nie wydawało się to przeszkadzać, do tego czuł się komfortowo, kładąc swoje nogi na biurku. Pani Elliot zmrużyła swoje oczy, jednak Harry nawet się nie poruszył. Z wyjątkiem jego ust, które uformowały się w uśmiech. Zamiast powiedzenia mu, żeby się ruszył, czego od niej oczekiwałam, ugryzła wewnętrzną stronę policzka, przesuwając swój wzrok na ekran komputera.
       Nie zdawałam sobie sprawy, jak zastraszeni byli ludzie wokół Harry’ego dopóki praktycznie nie skulili się ze strachu kiedy go zobaczyli. Codziennie kiedy byliśmy razem na korytarzu, zwracałam uwagę na sposób, w jaki ludzie na niego patrzyli, jeszcze bardziej na nas obojga. Większość z nich rzeczywiście nie patrzyła, albo odwracali wzrok na podłogę.
       Na szczęście udało nam się przetrwać ten tydzień bez wpadania w kłopoty.  Harry trzymał się z daleka, z daleka od mojego okna w pokoju, ale oczywiście to nie powstrzymało mnie przed spotykaniem się z nim. W środę po szkole zabrał mnie na skrzydełka, ale tym razem nie była to zwykła przejażdżka ulicą. Było to 30 minut drogi od naszego małego miasta, zaraz za Charleston, ale nie przeszkadzało mi to.
       Z jakiegoś powodu, tego popołudnia postanowiłam zamienić moje dopasowane rurki na spódnicę. Nie byłam pewna, czy było to spowodowane jego pogodnym tonem kiedy do mnie zadzwonił, czy tym, że po prostu miałam dobry humor, ale i tak ją założyłam. Była to zwykła, czarna spódnica, nie dłuższa niż do połowy uda. Założyłam do tego jasną, różową bluzkę i włożyłam ją w spód. Moje biały Toms’y pasowały idealnie. Kiedy spotkałam się z Harrym w jego samochodzie, pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, był jego uśmiech.

- Co? – zapytałam.

Zaczął mówić i przesunął dłonią wzdłuż swoich włosów, zaczesując je do tyłu.

- Wyglądasz słodko w spódnicy- wzruszył ramionami.

       Przez całą drogę Harry nawijał i nawijał jaki to oni mieli najlepszy sos w całej Zachodniej Wirginii, i jak każdy inny sos jakiego kiedykolwiek próbował, nie dorównywał choć w połowie temu. Jego kciuki stukały w kierownicę kiedy mówił, zdałam sobie sprawę, że robił to, kiedy był podekscytowany albo zniecierpliwiony. W tym momencie podejrzewam, że były to obie rzeczy.
       Kiedy dojechaliśmy do restauracji, Harry zamówił dla mnie łagodne skrzydełka, mówiąc mi, że ostre skrzydełka to za dużo, i rozpraszają od prawdziwego smaku. Nie sądzę, żeby mógł mieć więcej racji. Nie jestem największą fanką skrzydełek, ale muszę przyznać, że te były niesamowite, mojemu ojcu na pewno by posmakowały. Sos był gęsty i słodki, a jednocześnie gorący i aromatyczny.
       Nieuchronnie, Harry zrobił nim brudny ślad w dół jego podbródka, a kiedy powiedziałam mu o nim, zachowywał się, jakby wcale go nie zauważył. W końcu, ku uciesze Harry’ego, użyłam swojego kciuka, żeby go wytrzeć. Zostałam wytrącona z równowagi krótkim pocałunkiem w policzek, czymś, czego się nie spodziewałam. Nieśmiało zaczęłam się rumienić i dziwnie wytarłam swój kciuk o spódnicę.
       Mimo wszystko, był to wspaniały dzień, a zwieńczył go, po wszystkim zabierając mnie na lody. Było to w tej słodkiej, małej kawiarence na środku pustkowia, ale i tak było w niej kilka osób, dwie rodziny z małymi dziećmi.
       Jedna mała dziewczynka spojrzała w górę na Harry’ego, wyraźnie przestraszona. Nosiła przesłodką jasnoniebieską spódnicę w białe kropki, a jej jasne blond włosy były związane wstążkami w dwa kręcone kucyki. Miała czarne balerinki, a rączki złożone przed sobą. Harry spojrzał na nią, a kiedy zauważył, że mu się przygląda, spojrzał na mnie zmieszany. Wzruszyłam ramionami, a on przewrócił oczami.
       Odwrócił głowę, żeby na nią spojrzeć, a jej buzia automatycznie się rozjaśniła. Powoli przybliżyła się do niego, dopóki nie była dobre pół metra od niego. Pokazała mu palcem, żeby się schylił, żeby mogli być twarz w twarz. Harry jej posłuchał, a powaga na jego twarzy sprawiła, że prawie wybuchłam śmiechem.

- P-podobają mi się twoje kolczyki. – zająknęła się, nieśmiało trzymając ręce za plecami.
- Dzięki- Harry zachichotał.

Nadal mu się przyglądała, jakby studiując jego twarz i mogę powiedzieć, że Harry nie czuł się zbyt komfortowo, ale się nie poruszył.
Przyglądałam się, jak Harry wzdrygnął się lekko, kiedy dziewczynka wyciągnęła ostrożnie palce i przejechała nimi wzdłuż jego piercingu w brwi, miała oczy szeroko otwarte ze zdumienia.

- Ten też jest ładny- wymamrotała wolno.
- Um.. dziękuję. – Harry się uśmiechnął.
- Chcę przekuć sobie uszy, ale mamusia mi nie pozwoli- dziewczynka westchnęła.
Obserwowałam, jak Harry lekko kiwa głową.
- Obiecasz mi coś? – zapytał, zabawnie przechylając głowę w bok. Dziewczynka przytaknęła energicznie, a Harry się zaśmiał. – Posłuchaj swojej mamusi.

Dziewczynka szybko pokiwała głową i cofnęła się o krok.

- Mam na imię Lily- pisnęła.

Harry znów się zaśmiał.

- Jestem Harry.

Dziewczynka zachichotała na dźwięk jego imienia i wycofała się z powrotem do swojej mamy, która wysłała Harry’emu ciepły uśmiech.

Harry poprowadził mnie do stolika i próbował zachowywać się jakby nic się nie stało, ale nie mogłam tak po prostu odpuścić.

- Byłeś dla niej taki słodki- rzuciłam.

- Nie, nie jestem zbyt dobry w kontaktach z małymi dziećmi- zaśmiał się nerwowo, pocierając dłonią kark.

- Naprawdę cię polubiła, wiesz? – zanuciłam, posyłając mu dokuczliwy uśmiech. Harry nic więcej nie dodał, zamiast tego zapytał mnie jaki smak lodów chcę, żeby mógł za mnie zamówić.

Podzieliliśmy się bananową gałką, ponieważ dla mnie jednej była zdecydowanie za duża. Jednak wyszło na to, że Harry i tak pozwolił mi zjeść większą część.
       Początek trzeciego tygodnia szkoły zaczął się tak samo jak dwa poprzednie, wolny i męczący. Wyczołgałam się z łóżka o 5:30 i wzięłam szybki prysznic, mimo, że moje zmęczone ciało pragnęło więcej ciepłej wody. Założyłam jeansy i nowy, fioletowy t-shirt. Dopasowałam białe vansy, po czym złapałam mój batonik Muesli i wybiegłam z domu. Jak zwykle, Harry stał na końcu wciąż ciemnej ulicy, oświetlonej długimi lampami. Słońce ledwie przebijało się o tej godzinie, około 6:30. Lekcje zaczynały się o 7:25 więc jak zawsze mieliśmy dużo czasu do zagospodarowania.

Kiedy weszłam do samochodu, odwróciłam się w stronę Harry’ego trzymającego papierową torbę.

- Przyniosłem ci śniadanie- uśmiechnął się.

- Mam batonika muesli- powiedziałam, trzymając srebrny papierek.

- Oh, daj spokój, to ci nie wystarczy. Trzymaj. – nalegał, kładąc torbę na moich kolanach. Torba zaszeleściła, kiedy ją podniosłam.

Zajrzałam do środka i wyciągnęłam serowego bajgla z kremem i pączka z pudrem.

- W środku jest budyń- wybełkotał.

- Dzięki- zaśmiałam się, biorąc dużego kęsa bajgla. Ser zaczął wypływać z boków, ale nie przejmowałam się tym zbytnio. Zaraz po tym jak oblizałam moje usta usłyszałam jak burczy mi w brzuchu. Wiem, że Harry też to usłyszał, ponieważ zaczął się śmiać.

- Wiedziałem, że to małe gówniane Muesli nie byłoby wystarczające.

Wzięłam kolejny kęs.

- Oh, zamknij się.

Byłam tak zajęta moim śniadaniem, że nawet nie zauważyłam jak Harry omija budynek naszej szkoły, dopóki nie zabrał głosu.

- Nie idziemy dzisiaj do szkoły- powiedział stanowczo.

Moje oczy od razu się rozszerzyły.

- Więc gdzie? – spytałam z pełną buzią.

Zauważyłam jak przygląda się czemuś w tylnej szybie.

- Zobaczysz. – było wszystkim, co usłyszałam.   

**** 

Hej, ludzie!! :)
Jestem nową tłumaczką, szczerze nie wiem na jak długi okres czasu, 

Ronnie wspominała coś o 2 miesiącach, 

ale zobaczymy, jak się sprawdzę :)
Mam nadzieję, że polubicie mój sposób tłumaczenia, 

czy jakkolwiek to się nazywa xd
i że mnie polubicie :))
No, to tyle na dzisiaj, 

Sayonara i w ogóle, kocham xx 

~ Jules
I błagam, komentujcie rozdziały, to tak strasznie motywuje :) :) 

UWAGA!

Jak widzicie nie mam nawet czasu, żeby przetłumaczyć nowy rozdział i postanowiłam podjąć pewną decyzję...

Wiecie, że w tym roku a dokładniej już za niecałe 2 miesiące czekają mnie egzaminy. Dość ważne, bo od nich między innymi zależy czy dostanę się do takiej szkoły jakiej chce, no ale co ja tu będę wam mówić, pewnie dobrze o tym wiecie :)

Przechodząc do sedna, mam zamiar zrobić sobie "urlop" do tego czasu aż napiszę egzaminy i ogarnę oceny.

Byłby ktoś chętny do "zastąpienia mnie" ?

Jeśli tak, proszę zgłosić się do mnie na twitterze <KLIK> .

P.S na zgłoszenia czekam do 05.03.2014

Pozdrawiam. - Ronnie xx

Rozdział 29

Wyprzedziłam Harry'ego, szedł tuż za mną, do momentu kiedy skręcił w drugą stronę, gdy podeszłam do rodziców. Wyrzucili już wszystkie resztki jedzenia, a w dłoniach mieli swoje granatowe wrotki.
- Gotowa na powrót do domu ? - Tata zapytał, niecierpliwie kręcąc swoje klucze dokoła wskazującego palca.
- Byliśmy tu jedynie godzinę, nie możemy zostać trochę dłużej? - Zapytałam, patrząc w górę na wiszący ścienny zegar. Nawet nie było czternastej trzydzieści.
- Nie, twoja mama nie czuje się zbyt dobrze. - Wymamrotał.
Spojrzałam na mamę, jej cera była zaczerwieniona. Przechyliła głowę w moją stronę, przyłapując mnie na gapieniu się na nią.
- To nic takiego, jedynie ból głowy. - Powiedziała, potrząsając głową.
- Oh, tak. - Skinęłam, nie miałam innych argumentów i szłam za nimi. Chwyciłam moje rolki ze stolika przy którym siedzieliśmy i podeszłam do lady. Słodki starszy pan uśmiechnął się, jak oddałam mu moje rolki, nie mogłam  nic na to poradzić, że odwzajemniłam uśmiech. Zanim przeszliśmy przez frontowe drzwi. Szybko zerknęłam za siebie, szukając w tłumie jakiekolwiek znaku obecności Harry'ego.  W końcu nie złapałam z nim kontaktu wzrokowego, ale to nie sprawiło, że przestałam się uśmiechać, jak wariat.
- Coś nie tak ? - Tata zapytał, łącząc brwi.
Padał mglisty deszcz, kiedy kontynuowaliśmy spacer, niebo stawało się coraz bardziej ciemniejsze niż było jakieś parę godzin temu, gdy obudziłam się. Prawie zapomniałam, że tata zadał mi pytanie zanim przeszkodził mi w moich myślach, kaszląc w swój rękaw. Odwróciłam się do niego, aby zobaczyć że jego brwi nadal są wygięte w łuk. Machnęłam ręką.
- Um nie, nie wszystko w porządku. - Wolno skinął, kiedy doszliśmy do samochodu, otworzył dla mnie drzwi.
- Dziękuję. - Wymamrotałam. Wsunęłam się w środku w szare skórzane siedzenie. Nałożyłam nogę na nogę i zapięłam się. Ramiona natychmiast pokryły się gęsią skórką i szczypały, gdy zimne powietrze przeszło przez małe otwory uderzają w moja skórę. Droga do domu była straszliwie cicha, jedyny dźwięk należał do przednich wycieraczek szyby i okazjonalnie tata pociągał nosem z powodu jego alergii. Nawet kiedy zapytałam czy włączy radio, sprzeciwił się, przypominając o tym, że mamę boli głowa. Stale powtarzała, jak jej to nie przeszkadza i żebyśmy się nie przejmowali.
Telefon zawibrował w mojej kieszonce i gdy moje oczy dostosowały się do jasnego światła wyświetlacza, nie mogłam na to nic poradzić, że  uśmiechnęłam się  do siebie. Zdecydowałam nie roztrząsać całej sytuacji z Harrym, więc mój palec wolno stuknął w przycisk "ignoruj", wiem, że go to wkurzy. Kiedy zatrzymaliśmy się na podjeździe na zewnątrz lało, niestety nie miałam płaszcza ani parasolki, żeby uniknąć przemoczenia zanim dotrę na ganek. Gdy tata otworzył samochód, wykonałam szalony bieg ku frontowym drzwiom. Na szczęście moje włosy nie były po kołtunione. Gdy tata otworzył drzwi, skierowałam się do schodów.
- Jeśli ktoś będzie mnie potrzebował, biorę prysznic. - Mruknęłam, kiedy weszłam na pierwszy stopień.
 Kiedy weszłam do pokoju chwyciłam stary t-shirt i wygodne shorty z mojej szuflady zanim podeszłam do okna, spojrzałam w dół na trawnik. Nie byłam pewna kiedy Harry się pokaże, a nie chcę zamykać okna, ponieważ jeśli to zrobię, będzie całkowicie mokry. Nie uważam, żeby był to najlepszy pomysł, przychodzić dziś wieczorem, ale nie będę się z nim spierać. Jego towarzystwo byłoby niesamowite na ponure popołudnie jak to, ale po prostu nie wiem jakie są jego intencje. Gdy doszłam do łazienki, zamknęłam drzwi za sobą i powoli zdejmowałam moje przemoczone i lepiące się ubrania. Włączyłam wodę i czekałam aż będzie perfekcyjna temperatura żeby wziąć prysznic. Nigdy nie brałam długich pryszniców, więc dość szybko przeniosłam się na różową i puszystą mate w dziesięć minut. Wysuszyłam ciało ręcznikiem i założyłam bieliznę, a następnie t-shirt i shorty. Miałam suche włosy, ale z czystego lenistwa związałam je w kucyk. Nawet rozważałam zrobić warkocz, ale moje myśli zostały przerwane, gdy usłyszałam jak coś ciężko opada na panele w moim pokoju, słyszałam też mamrotanie. Podniosłam brew i powoli otworzyłam drzwi, moje usta natychmiast wykrzywiły się w uśmiechu, gdy przyglądałam się jak Harry cierpliwie siedzi na łóżku. Spojrzał w moim kierunku. Jego biała bluzka była praktycznie przezroczysta, włosy gęstsze i bardziej kręcone niż zwykle od trwającej ulewy. Chciałbym właśnie sie podkraść do niego, ale zanim zdążyłam, jego głowa była zwrócona w moim kierunku.
- Oh, hej. - Uśmiechnął się odwracając się w moją stronę.
- Hej. - Powtórzyłam niezręcznie, siadając obok niego na moim łóżku. Skrzyżowałam nogi w pozycji "precel" zgięłam dłonie na klatce piersiowej.
- Jak długo tu jesteś? - Zapytałam, bawiąc się moim kucykiem.
- Dopiero tu przyszedłem. - Odpowiedział, prowadząc swoją dłoń po włosach.
- Dlaczego nie odebrałaś telefonu? - Zapytał, nagle zmieniając temat.
- Byłam z rodzicami w samochodzie. -  Po prostu odpowiedziałam.
- Cholerny deszcz. - Mruknął, opierając się z powrotem o moje łózko.
Przesunął się spokojnie po kołdrze, wcześniej wypuszczając chrząkniecie. Wstał  i chwycił rąbek koszulki, zdejmując ją przez głowę, wszystkie ukryte tatuaże zdobiące jego klatkę piersiową były teraz widoczne. Spojrzałam na niego ponownie.
- Nienawidzę deszczu.- Prychnął, siadając z powrotem obok mnie.
- Nigdy nie brałam Cię za łyżworolkarza.
- Myślę, że mogę to samo powiedzieć o tobie.
- Nie, ale naprawdę, czemu tam byłeś?
- To był pomysł Mike'a. - Wzruszył ramionami.
- Lubi jazdę na rolkach? - Zapytałam, marszcząc nos.
- Bardziej chodzi o dziewczyny niż o aktywność. - Harry zaśmiał się.
Przewróciłam oczami.
- Oczywiście.
- Więc ta dziewczyna na imprezie Mikey'go, to jego dziewczyna czy coś?- Zapytałam
- Daisy ? Ona jest...ona jest już czymś. - Zaśmiał się.
Podniosłam brew.
- Co masz na myśli?
- Mają nieregularne relacje, takie od czasu do czasu.- Wzruszył ramionami.
- Od jak dawna? - Zapytałam, nagle zaczynając się interesować tą relacją.
- Nie wiem, z tego co powiedział mi Mikey to ... może rok ?
Tylko skinęłam, nie będąc pewna co mogłabym jeszcze powiedzieć. Harry trzymał głowę w dół, ale jego oczy spotkały się z moimi.
- Wiesz o co mi chodziło, gdy powiedziałem, że to jeszcze nie skończone? - Zapytał, na jego ustach pojawił się chytry uśmiech.
Zanim nawet miałam szanse do powiedzenia czegokolwiek, przycisnął moje plecy do łóżka. Jego ciało uniosło się nade mną, a twarz zniżyła się do mojej szyi i poczułam jego oddech na mojej skórze. Poczułam jego usta przy linii mojej szczeki, uczucie mrowienia sprawiło, że zaczęłam się śmiać. Próbowałam zakryć swoje usta rekami, ale nie mogłam ponieważ Harry je trzymał. Przechyliłam głowę w stronę jego dotyku, mój śmiech nigdy nie trwał tak długo.
- Co jest takie śmieszne? - Zapytał, zbliżając swoją twarz z powrotem, jego oczy spotkały się z moimi.
- Jestem bardzo wrażliwa na łaskotki to wszystko. - Pisnęłam, czułam jak jego usta nadal są blisko mnie.
- Tak? - Zapytał, gryząc swoja wargę.
Kiedy zaczęłam kiwać, jego dłonie znalazły drogę do mojego brzucha. Zaczął niemiłosiernie mnie łaskotać do momentu kiedy było mi ciężko oddychać przez śmiech.
- H-Harry przestań. - Zaśmiałam się, robiąc co w mojej mocy żeby zabrał dłonie ode mnie.
- P-proszę. - Pisnęłam.
- Moi rodzice s-są na dole.
 Później na szczęście przestał, ale nadal był nade mną.
- Nie masz nic przeciwko? - Zapytałam, pchając jego klatkę piersiową.
- Nie, ani trochę. - Zanucił, jego cholerny uśmiech był wciąż widoczny.
Był poważny przez kilka minut, aż zepsuł to śmiejąc się.
- Nie mogę się doczekać tego aresztu w poniedziałek. - Mrugnął, podszedł do okna, mokra koszulkę wziął w rękę i wyszedł.

____________________________

Hejo hejo!

Rozdział tłumaczyła Ola, ale ja piszę notatkę ponieważ to przeze mnie było opóźnienie!

Rozdział był już dawno przetłumaczony, tylko czekał na sprawdzenie.

Moja wina, że nie sprawdziłam go bo nie miałam czasu ;c

Zaglądajcie na konto Keepera na Twitterze, tam pojawiają sie spojlery do rozdziałów oraz konkretne daty publikacji!

Także wyczekujcie następnego spojlera na twitterze, a ja postaram się jak najszybciej dodać nowy rozdział!

P.S przepraszam, że tak się rozpisałam pod tłumaczeniem Oli, ale musiałam wytłumaczyć spóźnienie, a Olcia nie miała pomysłu na notkę! ;) - Ronnie xx

Rozdział 28.

Sobota.
Spędziłam ten dzień w większości z Anną i Laylą, w końcu wolne i wyszłyśmy do centrum handlowego. Kupiłam kilka rzeczy, ale nic szczególnego, nowy szalik, bluza z kapturem.  Z drugiej strony, zarówno Layla i Anna poszły na całość i kupiły każdą koszulkę, sukienkę i spódnicę, która wpadła im w oko. Wszystko było normalnie i mi się podobało. Po prostu było po staremu.
Zadzwoniłam do Harry'ego, kiedy wróciłam do domu i opowiedziałam mu o moim dniu, powiedział mi, że powinnam założyć mój nowy szalik w poniedziałek i powiedziałem mu, że możliwie to zrobię. Kontynuował rozmowę, opowiadając mi o swoim dniu, uśmiechnęłam się, jak usłyszałam, że spotkał się z Benem i strzelił kilka bramek, jak za dawnych czasów. Życzył mi dobrej nocy i rozłączył się zostawiając mnie samą z moimi myślami dopóki nie zasnęłam.
Następnego dnia zostałam obudzona przez dźwięk grzmotu  tuż za moim oknem. Jęknęłam jak wstałam z łóżka. Zauważyłam , jak pochmurnie i ciemno było na zewnątrz i sprawdziłam swój telefon, aby zobaczyć , która jest godzina. Byłam w szoku, kiedy dowiedziałam się, że jest południe.
Pobiegłam na dół i zobaczyłam mojego tatę stojącego w kuchni, akurat robił kanapki. Podeszłam bliżej i musiał usłyszeć moje kroki na skrzypiących deskach podłogi, bo spojrzał w górę.
- Przespałaś śniadanie - Zaśmiał się.
- Tak. Wiem -Wymamrotałam i zajrzałam do lodówki.
 Przejrzałam każdy produkt w lodówce, aż w końcu zdecydowałam się na zwykły waniliowy jogurt.
Tata kiedy zobaczył mój wybór, zmarszczył brwi.
- To wszystko, co zjesz? Może zrobić ci kanapkę? Mogę zrobić twoją ulubioną.
- Nie, nie, to mi starczy. - machnęłam ręką wyciagając łyżeczkę z szuflady.
Już miałam wrócić na górę do swojego pokoju, kiedy tata zaczął mówić.
- Chcesz dzisiaj coś razem zrobić? Wiesz ... jako rodzina - Zapytał
Obróciłam się na pięcie.
- Co masz na myśli ? - Zapytałam.
- Możemy iść rolki.-  Uśmiechnął się .
Zmarszczyłam nos.
- Naprawdę? Od kiedy chodzimy na rolki?
- Cóż, chodzi o to, że nie robiliśmy tego od lat. Pomyślałem, że może chcesz trochę odświeżyć swoją pamięć, powspominać rzeczy z dzieciństwa. Chodziliśmy tam przez cały czas, jak byłaś dzieckiem, nawet obchodziłaś tam dziewiąte urodziny - wzruszył ramionami.
- Przypomniałeś mi - zaśmiałem się .
Ojciec skinął głową , jego twarz stałą się poważna .
Przygryzłam dolną wargę.
- Jasne możemy iść. Dlaczego nie?
Ojciec uniósł brew.
- Naprawdę?
- Tak - . Wzruszyłam ramionami.
Na jego ustach pojawił się pełen uśmiech.
- W porządku . Pójdę powiedzieć o tym mamie, za chwile będziemy gotowi.
- Dobrze - Skinąłem głową, wracając do pokoju.
Rozebrałam się z piżamy , ubrałam jeansy i t-shirt. Myślałam nad tym, żeby założyć spódnicę, ale szybko zmieniłam zdanie.
Wymyłam zęby i szybko przeczesałam swoje włosy. Chwyciłam telefon i skierowałam się na dół, tata i mama już czekali.
Kiedy dojechaliśmy na miejsce, poszliśmy do lady i poprosiliśmy o odpowiednie rozmiary rolek. W końcu je dostaliśmy, mój był trochę przyciasny.
Moja mama złapała za rękę mojego ojca, żeby jej pomógł, jak już weszli na tor. Leniwie dołączyłam ja za nimi, moja uwaga była całkowicie skupiona na muzyce, która szczytowała na listach przebojów, jak miała może z 5 lat.
Przejechałam tor dwa razy, kiedy moje oczy skupiły się na jednym punkcie, a usta mimowolnie otworzyły.
Zauważyłam, że Harry podszedł do lady a  Mikey, Keyden i Tommy szli niedaleko za nim. Po prostu, kiedy się tak na niego gapiłam jego oczy spoczęły na mnie. Prosta linia na jego twarzy szybko zamieniła się w uśmiech i pomachał do mnie. Z błogiego stanu na Ziemię sprowadził mnie mały chłopiec. Upadł przede mną na ziemię. Już miałam pomóc mu z powrotem wstać na nogi, ale zamiast tego patrzyłam, jak dziewczyna, która była w jego wieku z jasnymi blond warkoczami przyszła mu z pomocą. Wyciągnęła rękę do niego, a on łaskawie przyjął ofertę, chwytając ją. Podciągnęła go na nogi, kiedy dziewczyna go objęła żeby pomóc mu przywrócić równowagę na jego twarzy pojawił się rumieniec, który wywołał u mnie uśmiech.
Kiedy kilka razy przejechaliśmy cały tor zatrzymaliśmy się na hot dogi i napoje gazowane. Straciłam z oczu Harry'ego i jego przyjaciół w tłumie. Nie chciałam, żeby Harry okazywał mi czułość, kiedy mój ojciec był w pobliżu.
Wstałam od małego stolika i przeprosiłam wychodząc do łazienki, a moi rodzice dali mi małe skinienie. Nie miałam pojęcia gdzie iść, musiałam się kogoś zapytać. Znalazłam pracownika sprzątającego kilka metrów obok mnie dywan.
- Hej , um -wiesz gdzie jest łazienka ? - Zapytałam.
Podniósł głowę do góry, a jego palec pokazał mi kierunek w którym mam się udać.
- Wystarczy iść w kierunki pokoju gier, a toalety są zaraz obok niego po lewej stronie.
- Dzięki - Wymamrotałam,
Był tam stół bilardowy,  pinball maszyny i kilka żurawi wypełnionych pluszakami. Moje oczy spoczęły na ciemno brązowych drewnianych drzwiach z rysunkiem białej kobiety. To była pojedyncza łazienka, więc musiałam odczekać kolejkę.
Kiedy skończyłam i wracałam do rodziców, w pokoju gier dostrzegłam Harry'ego opartego o stół bilardowy. Przygryzał swoją dolną wargę. Skrzyżował ręce na piersi i skierował się w moją stronę. Zanim zdążyłam zaprotestować zaciągnął mnie do łazienki , zamykając za sobą drzwi .
- Co ty do cholery robisz ? - Zapytałam.
- Ja po prostu...  moglibyśmy porozmawiać , wiesz , ty i ja .
Przygryzłam nieco wargę.
- O czym?
- No wiesz - uśmiechnął się. - Nigdy tak naprawdę nie dostałem buziaka na pożegnanie.
Nie zdążyłam powiedzieć ani słowa, kiedy przybliżył dłoń do mojej twarzy i kciukiem powoli zaznaczył linię mojej szczęki po czym zrobił to samo z moją dolną wargą. Jego dotyk był ostrożny, a wyraz jego twarzy był miękki.
- Jeszcze nie. - wyszeptał, przysuwając swoje usta bliżej tak, że były centymetr od moich. Ostatecznie i tak sie połączyły. Przylgnął ciałem do mojego, jedna jego ręka objęła mnie w talii co usunęło jakąkolwiek przestrzeń między nami. Niestety nie trwało to długo, bo zabrzmiało pukanie do drzwi. Tak głośne, że aż odskoczyłam.
Harry roześmiał się, po czym otworzył drzwi. Starsza pani wysłał Harry'emu spojrzenie i jeśli spojrzenie mogłoby zabijać, przysięgam, że leżałby już na podłodze. Harry musiał uznać to za  zabawne ponieważ puścił do niej oczko, dzięki czemu jeszcze bardziej się rozzłościła. Wydostaliśmy się z pomieszczenia. Harry pociągnął mnie za rękę w jego kierunku. Jego usta były blisko mojego ucha.
- Pozwolę Ci teraz wrócić do rodziców, ale po powrocie do domu zostaw otwarte okno. Jeszcze nie skończyliśmy.

_______________________________________

Taaak wiem, w takim momencie ale to nie moja wina! : D 

Poza tym obiecałam rozdział w okolicach czwartku-piątku.

Pojawia się w piątek wieczorem bo wiecie dziś walentynki i świętowałam! ^^ ( lolz, a teraz wróćmy do rzeczywistości i tak na prawdę nie świętowałam bo nie mam z kim ;_; ) 

No i właśnie z tej otóż okazji chciałabym życzyć wam wszystkiego co najlepsze, czyli miłości, wymarzonego chłopaka i spełnienia wszystkich waszych zachcianek! xxx

PRZYPOMINAM SŁODZIAKI O NASZYM KONCIE NA TT.

Właśnie tam będą pojawiać się króciutkie spojelry do rozdziałów i daty kiedy pojawi sie nowy rozdział :) 

P.S Nie sprawdzałam rozdziału czy są błędy, ale dzisiaj już padam na twarz po siłowni ;C

 

Rozdział 27

Posłałam Harry'emu mały pocieszający uśmiech, który uprzejmie oddał zanim ruszyliśmy w kierunku frontowych drzwi. Było kilka osób rozproszonych po głównym trawniku z papierosami pomiędzy ich palcami. Chociaż niebo było ciemne, mogłam dostrzec kłębki dymu papierosowego otaczające zimne powietrze. Mogłabym powiedzieć, że większość ludzi jest w domu stwierdzając po ilości samochodów zaparkowanych przed domem. Dom nie był duży, prawdopodobnie były dwa piętra, nie wydaję mi się, żeby był większy. 

Kiedy już weszliśmy do środka mój nos spotkał się z obrzydliwym zapachem z czego mogłam tylko rozpoznać mieszankę papierosowego dymu, potu, perfum, stęchłej wody kolońskiej i  silnego alkoholu. 

Pokój był wyraźnie zatłoczony i za każdym razem, kiedy się obróciłam ktoś stał przy mnie. Głos śmiejących się ludzi i bezmyślna paplanina była zagłuszona przez muzykę, która dzwoniła w moich uszach. 

Poczułam, jak Harry  zacieśnia uścisk wokół mojej tali.

- Spróbujmy wydostać ciebie z tego tłumu do kuchni, yeah ? - Zapytał.

Ledwo co usłyszałam jego głos zagłuszony muzyką i posłałam mu skinienie.

Harry prowadził mnie przez morze ludzi, popychał  niektórych z  nich, którzy stawiali opór. Kuchnia była na szczęście mniej zatłoczona, ramie Harry'ego uwolniło moją talie, by wziąć plastikowy czerwony kubek. 

- Chciałabyś coś ? - Zażartował, podnosząc kubek w moją stronę.

Szybko pociągnął go w dół i zaśmiał się, napełniając go ciemnym piwem.

- Patrzcie, kto się w końcu pojawił? - Głos rozpromienił się za mną i Harrym.

Obydwoje odwróciliśmy się, aby zobaczyć Mikey'go stojącego z dziewczyną. Miała nieprawdopodobnie długie, ciemno brązowe włosy, jej skóra miała perfekcyjny odcień opalenizny, a usta były pomalowane na czerwono. Była absolutnie przepiękna, jeśli mam być szczera. Ubrana była w białą mini sukienkę, może nieco powyżej jej łydki. To jest to kiedy zdajesz sobie sprawę, że nie jestem odpowiednio ubrana do okazji, będąc w mojej bluzie i jeansach. 

Mikey zauważył, jak zerkam na nią więc odchrząknął.

- Oh tak, Harley to jest Daisy. - Uśmiechnął się, wskazując na dziewczynę obok niego. 

- Hej, miło Cię poznać.- Uśmiechnęłam się.

- Hej. - Skinęła nonszalancko. 

Zerknęłam w dół na jej szyję i zobaczyłam ukryty wisiorek w jej dużym dekolcie. Zauważyłam, że Mikey'go także jest ukryty.

- Widzieliście może Tommy'ego lub Kayden'a ? - Mikey zapytał, łącząc swoje brwi.
- Nie, dopiero tu przyszliśmy. - Harry wzruszył ramionami.
- Powiedzieli, że przyjdą, ale jeszcze ich nie widziałem. - Mikey wyjaśnił, bawiąc się w między czasie włosami.
- Dzwoniłeś do niego? - Harry zapytał.
- Nie, jeszcze nie, tak naprawdę nie sądzę, że było to konieczne...ale jeśli o tym wspomniałeś zaraz to zrobię- Zaśmiał się.
Mogłabym powiedzieć, że wypił już kilka drinków. Harry musiał zrozumieć uwagę, ponieważ zaczął się śmiać razem z nim.
 Poczułam jak Harry pogłaskał moje ramie.
- Idź zadzwoń, ja pokażę Harley co i jak.
- Czekaj! - Mikey zawołał, chociaż nawet jeszcze nie zrobiliśmy kroku.
- Tak? - Harry zapytał, unosząc brew.
- Wiesz jakie mogę być imprezy, bądź ostrożny. - Mrugnął
- Spróbuje. - Uśmiechnął się głupkowato - Ty też bądź ostrożny
- Yeah,  w porządku. - Mikey uśmiechnął się głupkowato spoglądając na mnie.
Zanim zdałam sobie sprawę, że zostałam pociągnięta z powrotem do zatłoczonego miejsca, rozpoznałam, że to salon. Harry zatrzymał się kiedy usłyszał, jak ktoś z tłumu krzyczał jego imię. Trzymał wysoko głowę, jego oczy zwęrzyły się i zaczął szukać konkretnej osoby w tłumie, kiedy znalazł na jego ustach pojawił się uśmiech.
- Benny! - Ucieszył się, idąc dalej przez morze ludzi, ciągnąc mnie za sobą.
- Harry. - Ben przedrzeźniał, uśmiech na jego ustach sprawił, że twarz była bardziej widoczna.
Zabawnie było widzieć Harry'ego i Ben'a obok siebie, Harry był znacznie wyższy niż jego przyjaciel.
- Kope lat stary. - Ben wymamrotał, wpychając swoje dłonie w kieszonki dżinsów.
- Tak, wiem minęło sporo czasu - Harry skinął, uśmiech na jego twarzy wcale nie zniknął.
- Jak tam ostatnia klasa? - Ben zapytał, przechylając głowę.
- Uh, dotychczas dobrze, ale to był tylko tydzień.
Później zwrócił się do mnie.
- A jak z tobą Harley?
- Tak, było dobrze. Zdecydowanie inaczej niż wszystkie inne lata, ale dobrze.
Harry uniósł brew.
- Znacznie inaczej?
- Znacznie inaczej. - Powtórzyłam.
Ben wrócił do rozmawiania z Harry'm o starych czasach. Moje oczy bardziej interesowały się grupą nastolatków otaczających nas. Każda osoba złapała ze mną obce, przelotne spojrzenie, które uważałam za bardzo dziwne, nie jedna twarz  sprawiła, że zadzwonił w mojej głowie dzwonek. Nie jedna. Spodziewałam się, że rozpoznam przynajmniej jedną. Moje oszołomienie było skrócone kiedy moje oczy wylądowały na dziewczynie, która wrzeszczała na faceta, przypuszczałam, że to jej chłopak, albo teraz prawdopodobnie jej były, łzy spływały w dół  jej policzków zostawiając ślad czarnej mascary. Skuliłam się kiedy widziałam jej dłonie pchające ponownie jego klatkę piersiową, moje oczy spojrzały gdzie indziej, spoczywając na facecie, który stał kilka metrów po mojej lewej stornie. Od razu zauważyłam, że mnie obserwuje. On też był obcy. Miał jasnobrązowe włosy, włożył t-shirt i starą parę niebieskich dżinsów. Posłał mi mały uśmiech, a ja szybko odwróciłam swoją uwagę z powrotem na Ben'a. Natychmiast uchwyciłam rozmowę, udzielając się od czasu  i nawet śmiałam się z niego, gdy usiłował powiedzieć coś głupiego, jakieś bezsensowne dowcipy. Mijały minuty po minutach a z czasem pokój stawał się bardziej i bardziej zatłoczony. Znikąd podczas opowieści Ben'a, Harry chwycił moja dłoń i powiedział szybkie "na razie" zanim pociągnął mnie do bardziej ustronnego kąta. Obrócił mnie, więc byłam na przeciwko niego.
- Dlaczego ten facet patrzy na ciebie? - Zapytał, ledwo rozpoznałam jego słowa przez muzykę, ale na szczęście mówił wystarczająco wolno, żebym mogła odczytać ruch jego warg.
- Kto? - Zapytałam, marszcząc brwi.
Harry wskazał w stronę tłumu i powiedział,
- T-ten facet tam. Obserwuje cie już od dobrych pięciu minut i mogę powiedzieć że patrzy nie tylko na twoją twarz.
To nie trwało długo, kiedy zdałam sobie sprawę na jakiego faceta wskazywał, miałam kontakt wzrokowy z  nim kilka minut wcześniej.
- Skąd go znasz? - Zapytał, pochylając się do mojego ucha więc mogłam  usłyszeć go wyraźniej.
- Nie znam go. - Wyjąkałam.
Harry chwycił moją dłoń jeszcze raz i  pociągnął mnie w stronę frontowych drzwi. Próbowałam stać w miejscu, ale Harry był silniejszy. Zanim zaczęłam protestować, zaciągnął mnie do jego samochodu i otworzył drzwi pasażera a ja weszłam do środka.
Zatopiłam się w skórzanym siedzeniu, Harry obszedł samochód i usadowił się na miejscu kierowcy.
- Dlaczego już jedziemy? - Zapytałam.
Harry nie odpowiedział na moje pytanie, zamiast tego szorstko wcisnął klucz do stacyjki i pędził w dół ulicy.
- Widziałaś tego zboczeńca? On praktycznie rozbierał Cię wzrokiem. - Syknął
- To dlatego już wracamy? - Zaśmiałam się.
- On na pewno jest czubkiem, nie wiem jak ty, ale nie lubię czubków.
- On nie jest czubkiem!- Krzyknęłam.
Harry nie spierał się,a ja przyglądałam się jak śledzi drogę przed nami.
- Tego nie wiesz. - Wymamrotał.
Kiedy nic nie powiedziałam, usłyszałam ciężkie westchnienie Harry'ego
- Nie wiesz co się dzieje w głowach ludzi. Nawet jeśli myślisz, że wiesz.
- Więc, co to ma do rzeczy?
- To tylko ... nie możesz nikomu  ufać, to jest to co mam na myśli.
Harry wziął swoją wargę pomiędzy zęby.
- Oprócz mnie. Możesz mi ufać.
- Mogę? - Szepnęłam
Zanim zdałam sobie z tego sprawę, Harry parkował wprost na przeciwko mojego domu, widziałam jak moi rodzice są nadal w nim. Zgasił samochód i odwrócił się do mnie, chytry uśmieszek już uformował się na jego ustach. Byłam już gotowa do przewrócenia oczami, ale zatrzymałam samą siebie.
- Wyglądałaś na niechętną do opuszczenia imprezy.- Zanucił
- Tak. Było bardzo zabawnie, całe piętnaście minut temu, gdy tam byliśmy. - Zażartowałam.
Harry oparł łokieć o kierownice.
- No cóż, może powinienem zabrać Cię na jakąś inną kiedyś. Może większy dom z większa przestrzenią.
- Zobaczymy.
Chciałam otworzyć drzwi, ale ręka Harry'ego zatrzymała mnie.
Odwróciłam głowę, aby zobaczyć jak mi się przyglądał.
- Emm, dobranoc. - Uśmiechnął się.
Popchnęłam drzwi moją wolną ręką.
- Dobrej nocy. - Skinęłam

________________________________________

UWAGA!

Postanowiłyśmy stworzyć na Twitterze konto tego fanfiction!

Jest ono m.in po to abyście byli na bieżąco z tym kiedy pojawi się nowy rozdział bo mamy zamiar tam dodawać daty ich publikacji, czasami może też małe spojlery! ; )

KEEPER NA TWITTERZE !  

Na te konto możecie wysyłać też jakieś pytania czy też inne sprawy które macie do nas :)

Dziękuję za te miłe komentarze pod rozdziałem, który przetłumaczyłam :)

Rozdział 26.

Poruszyłam się niespokojnie na skórzanym siedzeniu, co spowodowało dziwny dźwięk.
-Na prawdę nie chciałabym iść dzisiaj na imprezę.
Harry uniósł brew.
-Chodzisz w ogóle na jakieś?
-Urodzinowe tak, ale nie na domówki licealistów typu "upić się i zrobić z siebie mega głupca"
-Daj spokój, będziemy się dobrze bawić obiecuję.
-Moi rodzice będą się zastanawiać gdzie jestem -wzruszyłam ramionami.
-Proszę - błagał troszeczkę dziecinnie.
-Przykro mi, ale nie.
Wzruszył ramionami.
-Proszę, chociaż o tym pomyśl.
Wjechaliśmy na nieco zatłoczony parking kręgielni i na pierwszym znalezionym miejscu parkingowym. Słońce zaczęło się całkowicie chować za drzewami, niebo przedstawiało piękną mieszankę kolorów. Różowe i pomarańczowe chmury wydawały się jakby były z waty cukrowej.
Harry chwycił moją rękę, a słowa, które wypowiedziała Layla natychmiast przyszły mi do głowy.
"... Jak was widzę, on zawsze trzyma twoje ręce w jakiś dziwny sposób ..."
Musiałam przyznać, że miała rację. Gdy dotarliśmy do wejścia z przodu, delikatnie wyciągnęłam rękę z jego uścisku, żeby otworzyć drzwi, a potem szybko schowałam ją w kieszeni.
Harry poszedł przodem, żeby wypożyczyć buty. Ściany dookoła były oświetlone jasnymi neonów i znakami, które wisiały tam od lat siedemdziesiątych. Można powiedzieć, że w ostateczności miejsce były dość ładne. Za ladą stał blondyn, który wyglądał mniej więcej na pięćdziesiąt lat.
- Jaki rozmiar? - Zapytał mnie, jednocześnie ospale żując gumę.
- Sześć- uśmiechnęłam się.
- Dobrze, a ty chłopcze?- zapytał, zwracając uwagę na Harry'ego .
- Jedenastki.
Mężczyzna skinął głową i odwrócił się , zostawiając mnie i Harry'ego.
Spojrzałem na niego, a wyraz jego twarzy był oczywisty. Patrzył na mnie błagalnymi oczami.
- Jeśli pojedziemy na imprezę obiecuję, że będziemy się dobrze bawić.
Właśnie rozpoczęłam rozpatrywać wszystkie opcje, Harry wziął moje milczenie jako sygnał do kontynuowania jego perswazji.
- Ja nie łamię obietnic.
- Ale nie można kontrolować, co się dzieje na imprezie - zaczęłam dyskutować.
- Nie można. Wiem, że nie można. Wiem , wiem, wybuchają bójki, wiem, że ludzie zaczynają się upijać i robią głupie rzeczy, ale możesz po prostu mi zaufać?
Odwróciłam głowę w bok i zaczęłam rozważać obydwie możliwości. Mogę iść do domu i oglądać jakiś nudny program telewizyjny czy mogę być naiwna i beztroska jak każdy nastolatek i rzeczywiście zacząć tak żyć.
- Jeszcze nie wiem.
Harry tylko kiwnął głową i oblizał usta.
Mężczyzna w końcu wrócił z dwiema parami brązowych, lśniących butów po jednej parze w każdej ręce. Harry nalegał, aby zapłacić za wszystko.
Czas szybko mijał, a moje oczekiwania względem gry Harry'ego znacznie wzrosły po tym jak miał 6 udanych uderzeń pod rząd.
- Powinieneś dołączyć do szkolnego klubu, twoje umiejętności z pewnością zapewniłyby Ci posadę kapitana - żartowałam, szturchając go w ramię.
- Kręgle to nie do końca moja działka.
Wiedziałam, że coś jest na rzeczy kiedy zobaczyłam jak jego oczy się świecą.
-Dobra, sprawa jest taka. Jeśli zdobędę kolejne uderzenie, musisz iść na imprezę ze mną. Jeśli nie to niech ci będzie, zapiszę się do tego klubu.
-Ja tylko żartowałam- roześmiałam się.
Harry szybko uniósł brwi.
-Ale ja nie.
Dałam mu pytające spojrzenie.
-Mówisz poważnie?
-Oczywiście -odparł.
Wystawiłam dłoń w jego stronę.
-Styles, mamy umowę.
Widziałam, jak jeden koniuszek ust Harry'ego podnosi się tworząc uśmieszek.
-Dobrze, Patterson.
Chwycił moją dłoń i uścisnął ją mocno. Zrobił to z poważną miną co od razu przyprawiło mnie o śmiech.
Podszedł wziąć kulę, zacisnął zęby na dolnej wardze ust, poruszając się z boku na bok, był na prawdę skoncentrowany.
Zamachnął ręką do tyłu i do przodu, kiedy w końcu wypuścił piłkę. Błyszcząca, czarna kula poruszała się jak błyskawica pasa w dół. Ze zdziwienia otworzyłam usta.
-No to czas na imprezę kochanie. -mrugnął, chwytając swoją kurtkę z jednego z wielu  plastikowych fioletowych krzesłach.
-Przypomnij mi, żeby więcej się z tobą nie zakładała. - Żartowałam, wyciągając mój telefon.
Złączyłam brwi razem.
-Dopiero siódma trzydzieści sześć?
Harry wsunął okulary przeciwsłoneczne na nos.
-Im wcześniej tam dotrzemy tym więcej czasu na zabawę,
Potrząsnęłam głową,a Harry zaczął się tylko śmiać. Wracając oddać nasze buty i kule złączyliśmy nasze ręce.
Wskoczyłam na miejsce pasażera. Szybko wydostaliśmy się z parkingu, a kiedy dotarliśmy na autostradę Harry przyspieszył.
Oparłam głowę na chłodnym szkle okna samochodu i zamknęłam oczy, powolny rytm od  piosenki podziałał jako moja kołysanka.
Poczułam jak samochód się zatrzymuje.Otworzyłam oczy, żeby zobaczyć jak Harry mi się przygląda.
-Już jesteśmy.
Lekko ziewnęłam i odpięłam pas, który był przepasany przez moją klatkę piersiową i wyszłam z samochodu. Poczułam jak ramię Harry'ego oplata moja talię.
- Zobaczysz będziemy się dobrze bawić kochanie, tylko trzymaj się blisko mnie.

____________________________________

Myślałam o tym, że chyba skończę z pisaniem notek pod rozdziałem bo chyba są nie potrzebne :) 

Jednak tym razem, nie będę tego ukrywała.

Kiedy napisałam o tym, że niestety nie mam czasu i uprzedziłam, że rozdział może pojawić się za jakiś czas spotkałam się z waszymi komentarzami, że nie muszę się tłumaczyć bo wy i tak poczekacie co było bardzo miłe :) 

Ale notkę miałam zamiar napisać zupełnie o czymś innym.

Przy jednym rozdziale przeczytałam komentarz, który szczególnie do mnie dotarł.

Ktoś napisał, żebym dodała szybko rozdział bo tracę czytelników.

Teraz już rozumiecie dlaczego zawsze się tłumaczę, jeśli rozdział ma się spóźnić?

Właśnie po to, aby uniknąć takich komentarzy. 

Robię wszystko co w mojej mocy, żeby prowadzić ten blog jak najlepiej, ale jak widać są kontrowersyjne opinie na ten temat.

Do ekipy tłumaczy dołączyła ostatnio Chloe, więc zrobimy wszystko żeby rozdziały pojawiały się w przyzwoitych odstępach czasu.

Na sam koniec, chciałabym podziękować wszystkim którzy tutaj z nami są, wytrwale czytają i komentują rozdziały ;) 

 Rozpisałam się, ale jeśli dotrwaliście do końca to na prawdę dzięki xx

Rozdział 25.

Przygryzłam dolną wargę, chwytając ją niemiłosiernie pomiędzy zęby, kiedy sucha skóra spotkała się z językiem.

- Czy to ma związek z Harrym?- Syknęłam.

 Po drugiej stronie była śmiertelna cisza zanim usłyszałam lekki dźwięk pociągnięcia nosem.

- Zaraz wejdziemy na górę. - Layla mruknęła, kompletnie ignorując moje pytanie.

Czułam szybki wzrost mojego pulsu, a stopy wściekle kopały w białe drewno oparcia łóżka.

Zanim miałam nową szanse, żeby coś powiedzieć, Layla rozłączyła się, zostawiając mnie w większym rozdrażnieniu niż byłam wcześniej. Z powrotem położyłam się na łóżku, głowa przyjemnie opadła na jedną z wielu poduszek, kiedy zamknęłam oczy usłyszałam  słaby dźwięk otwierania się drzwi i głęboki głos ojca. Odgłos kroków stawał się głośniejszy i dochodził ze schodów. Wszystko ucichło, otworzyłam oczy, natychmiastowo kierując wzrok ku drzwiom, Patrzyłam jak wolno otwierają się skrzypiąc. Ukazując niepewną Anne i wkurzoną Layle.

 - Cześć. -  Anna szepnęła, podejmując kierunek do krawędzi łóżka. Usiadłam, posyłając sztuczny uśmiech.

- Hey.

Layla nie patrzyła na mnie, zamiast tego utrzymywała całą swoją uwagę na drewnianej podłodze pokoju. Patrzyłam jak bierze głęboki wdech, a jej klatka piersiowa się uniosła, gdy to zrobiła.

- Naprawdę go lubisz? - Zapytała. Jej gwałtowny głos, zaskoczył mnie powodując, iż lekko podskoczyłam.

- Przepraszam?- Zapytałam. Upewniając się czy poprawnie słyszałam jej słowa.

- Naprawdę go lubisz? - Jej ton stawał się bardziej drażliwy.

- Tak, przypuszczam.  

W tym samym czasie spojrzała na mnie, ale jej brew uniosła się.

 - Przypuszczasz ?  

Jedynie wzruszyłam ramionami.

 - Czy kiedykolwiek może  myślałaś nad tym, że twoje decyzje są za pochopne ? - Zapytała. Jej głos był bardziej miękki i spokojniejszy, co sprawiło że się trochę uspokoiłam. 

- Nie wiem szczerze. 

- Minęły cztery dni, a wy dwoje zachowujecie się trochę jak w związku małżeński. - Zaśmiała się, ale to nie było śmieszne, nawet dla Anny.

- Dlaczego tak mówisz? - Zapytam. Próbując zachować się normalnie. 

- Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się może czy Harry nie jest nieco natrętny? - Zapytała ignorując moje pytanie. Zmarszczyła nos na sekundę, jak jej nie odpowiedziałam

- Nie - Powiedziałam przez zaciśnięte zęby.

- Naprawdę ? Ponieważ jak zawsze widzę was to on trzyma twoje dłonie w jakiś dziwny sposób. Zawsze musi być z tobą, może naraża Cię na kłopoty? A to skradanie się do twojego pokoju? Wie jaki twój tata jest pod względem twojego bezpieczeństwa.
Potrząsnęłam głową.
- On to zna, wie o co chodzi.
- Dlaczego kłamiesz ?
- Nie.
- Dlaczego on wie lepiej?- Zapytała, oblizując usta.
- Przeszedł zbyt wiele, Layla.
Założyła ręce na swojej klatce piersiowej, skinęła głową.
- Oh tak, Na przykład co ?
- Miał ciężkie przeżycia, czy to ma znaczenie? - Splunęłam
- Przeżycia? Jakie ? Siedzenie w więzieniu ?
- Nie oczywiście, że nie.
Nie planowałam powiedzenia tego co mi powiedział Harry, ale nie spodziewanie wymsknęło mi się.
-On nie ma matki, nie wiem jak albo kiedy umarła, ale nie będzie już jej miał. Jego ojciec jest w więzieniu na resztę życia, nigdy nie wyjdzie, nie będzie go tu dla własnego syna, jak Harry był dzieckiem, został absolutnie bez nikogo, czekał na kogoś takiego jak ja. Jestem teraz wszystkim co ma.

Layla zerknęła na Anne, która już wlepiała wzrok w podłogę, a jej warga była pomiędzy zębami.

 W pokoju panowała śmiertelna cisza, mogłam praktycznie słyszeć tykanie zegar na ścianie na dole, jak każda sekunda mija.

- Wiesz gdzie byłyśmy dziś na obiedzie?- Zapytała.

- Czekałyśmy i czekałyśmy na ciebie, ale ty się nie pojawiłaś. Zamiast tego widziałyśmy, jak idziesz tuż obok nas, aby usiąść z Harrym przy innym stole.

Nie wiedziałam jak na to odpowiedzieć, ponieważ wszystko było prawdą, nie chce tego przyznać. Wiem, że z mojej strony to nie uczciwe, ale nie chcę zdać sobie z tego sprawy.

Zdenerwowana przegładziłam palcami po włosach.

- Jeśli nie masz przeciwko, muszę przygotować się do kręgli z Harrym -Powiedziałam, podchodząc do szafki.

Usłyszałam jak Layla bierze oddech za mną.

-Więc zapomniałaś o tym też? - Zapytała szepcząc, jej głos prawie był niesłyszalny. Odwróciłam się, unosząc brwi. 

- Podobno miałyśmy dziś iść do centrum handlowego. - Splunęła. 

Usta rozszerzyły się wbrew mojej woli. 

- Zapomniałam, przepraszam. 

- Nie, nie jest dobrze. To nie jest jakiś duży problem w każdym razie -Layla pomachała mi, kierując się do drzwi.

- Mogłabym odwołać plany z Harrym, będziemy mogły pójść.- Nalegałam.

-Nie jest dobrze.- Skinęła zanim otworzyła drzwi i wyszła z pokoju.

Zerknęłam na Anne, która już wstała. 

- Widzimy się jutro ? - Zapytała.

-Tak, pewnie - Skinęłam. Zrobiła to samo zanim podążyła śladami Layli i wyszła z pokoju. Słuchałam jak jej kroki stają się słabsze, aż zanikły do momentu kiedy zatrzasnęły się drzwi.

Głośno jęknęłam, zanim powróciłam do szafki, robiąc totalny chaos w moich ciuchach. Niedbale wybierając biały koronkowy top i ciemnoniebieskie dżinsy. Powoli wyszczotkowałam włosy, jak i również zęby przed włożeniem białych Tomsów. Dodałam  srebrną bransoletka od mojej babci, która włożyłam na nadgarstek. Był to prezent na moje urodziny kilka lat temu i rzadko kiedy ją używam. Pomyślałam...dlaczego nie dziś?

Skierowałam się na dół, w tym samym czasie zobaczyłam wchodząca mamę przez drzwi.

 - Cześć, kochanie. Jak minął twój dzień?- Zapytała zrzucając  płaszcz z ramion i zawiesiła go na stojaku.

- Dobrze - Uśmiechnęłam się. 

Zerknęłam na tatę, który powoli wstawał z kanapy. 

- Zastanawiałem się nad tym czy nie powinniśmy gdzieś wyjśc na obiad dzisiejszego wieczora- Zapytał, wracając do drapania się w tył głowy.

Spojrzałam na mamę, a ona na mnie

- Brzmi dobrze. Nie wychodziliśmy na obiad od wieków.

- Załatwione. Wychodzimy za dwanaście minut, wezmę szybki prysznic, nie mogę uwierzyć, że już piąta.Tata powiedział, znikając na końcu korytarza po prostu bez niczego. 

Zwróciłam się do mamy, odchrząknęłam. 

- Ja i Harry wychodzimy na kręgle. Myślisz, że  bedzie mu to przeszkadzać? Zapytałam, odnosząc się do taty.

Przesunęła się zanim odpowiedziała

- Powiedz, że idziesz do domu, którejś z dziewczyn, zrozumie -Szepnęła, klepiąc moje ramie zanim poszła w kierunku kuchni.

Kiedy dotarła zapaliła światło w salonie, z powrotem spoglądając na mnie.

- Kiedy idziecie?-Zapytała

-Niedługo, zadzwonię do Harrego.

Wyjęłam telefon z kieszonki i przewijałam kontakty aż pojawiło się jego imię. Wystarczyło tylko trzy sygnały zanim odebrał.

-Cześć, kochanie - Zanucił.

- Cześć. Kiedy wychodzimy?- Zapytałam, tłumiąc uśmiech.

-Pragniesz znów mnie zobaczyć? - Zaśmiał się

 - Zamknij się - Żartobliwie jęknęłam

 - Kiedy tylko zechcesz, na przykład teraz możemy, jeśli chcesz?.

 - Tak, tak teraz jest dobrze:

 - Zaraz będę, spotkasz mnie na końcu ulicy, tak?

 - Mhm-  zanuciłam

Szybko odłożyłam słuchawkę, kiedy usłyszałam odgłos kroków z korytarza.

- Harley, widziałaś może mój szampon? - Tata zapytał z rącznikiem w rekach.

 Potrząsnęłam głowa, ściągnęłam usta próbując stłumić śmiech.

 - Nie.

Tata posłał mi kiwnięcie głową zanim kaszlnął w rękaw.

Było cicho, gdy stał tam więc zdecydowałam się, że powinnam mu powiedzieć, iż nie będę mogła  uczestniczyć w obiedzie. 

-  Hey, idę do domy Anny, w porządku? - Zapytałam

Uniósł swoje palce do ust, jakby w głębokim zamyśleniu, zanim skinął głową.

- Jeśli twojej mamie to odpowiada to jak najbardziej mi także.

- Dziękuję - Wybuchnęłam, zmierzając w kierunku drzwi.

- Poczekaj sekundę”  Tata uciął surowo 

Uroczyście odwróciłam się z powrotem, aby ujrzeć  jego uśmiech.

- Czy twój staruszek już nie może dostać przytuliska?- Zapytał, wyciągając ramiona.

Przewróciłam oczami na niego, ale cofnęłam się ku niemu, owijając swoimi ramionami jego talie. 

- Kocham Cię, Harley.- Wymamrotał w moje ramie. 

- Ja ciebie tez kocham.  

Mimo wszystko; pomimo niesamowitej niechęci do Harrego: pomimo jego tendencji osądzania zanim pozna kogoś, nadal kocham tatę całym moim serce. I zawsze będę obojętnie w jakich okolicznościach mogę być. 

Nadal nie znalazłam sposobu żeby dobrze traktował i miał dobre zdanie o Harrym albo chociażby zaakceptować go w jakichkolwiek postaciach, sposobu bycia  lub pochodzenia, ale nie mogę na nim nic wywierać. 

Byłam jego jedyną córką, która od zawsze była malutką córeczką tatusia od kiedy się tylko urodziłam, ostatecznie zaczęłam dorastać i próbować smaku dorosłego życia, złego świata i przypuszczam, że on po prostu nie jest gotowy na ten fakt. Na dodatek jego jedyna córka przyprowadziła do domu chłopaka 

pokrytego tatuażami i kolczykami co nie bardzo w tym pomaga. 

On chce tylko chronić mnie i podjąć najlepszą decyzje dla mnie. Najlepsze z tego wszystkiego jest to, że chce abym była szczęśliwa. Nie chce, a by serce jego małej dziewczynki było złamane.

Odsunęłam się i cmoknęłam jego policzek

- Do widzenia -Zawołałam, skacząc w kierunku drzwi. 

- Pa, kochanie - Usłyszałam wołającą mamę z kuchni. 

Otworzyłam  drzwi i od razu poczułam niespodziewane chłodne powietrze, oczy wędrowały po niebie zanim zbliżyłam się do auta Harrego, słońce zaczęło chować się za obfite chmury. To dlatego nie mam zamiaru polubić jesień. Dni stają się krótsze, bardzo krótkie z porównaniem z pięknymi  i błogimi dniami lata. Podeszłam do boku samochodu i otworzyłam drzwi, nieznana rockowa piosenka rozbrzmiewała  z głośników. 

- Co? - Zaśmiał się,  nad kierownicą.

- Również ciebie witam - Powiedziałam śmiejąc się.

- Nie, to tylko, nie lubisz mojego typu muzyki ?- Zapytał, widziałam jak siłuje się z powracającym uśmiechem.

- Jest trochę za głośno, to wszystko - Odpowiedziałam. Zmniejszając ręką głośność.

- Gotowa na kręgle? - Harry zapytał, z przesadnym przyklejonym uśmiechem na jego twarzy,  

Jego oczy pozostały wlepione w drogę prze nim. 

- Nie sądzę, że mogłabym być bardziej gotowa - Ucieszyłam się.

Patrzyłam jak jego lewa dłoń złapała i puściła jego usta, zanim jego wzrok  z powrotem wrócił na drogę.

-Zastanawiałem się,  czy ty um … więc jest impreza dziś wieczorem w domu Mikego, może chciałabyś pójść?

_________________________________

Hej :) 

Przepraszam za jakiekolwiek błędy, ale jest to moje pierwsze tłumaczenie i sami wiecie. 

Dziękuje Ronnie za danie mi szansy :) Kisses :* 

UWAGA, UWAGA !!

Mam dla was ważną wiadomość! :)
Do ekipy tłumaczy dołączyła właśnie nowa osoba ;)
Ja aktualnie wyjechałam na ferie, a mój dostęp do internetu jest jako taki :/
Nowa tłumaczka doda nowy rozdział i na ten tydzień ona przejmuje stery ; )
Mam nadzieję, że ją polubicie bo to wspaniała osoba : )

WAŻNE.

W sumie jest teraz cienko, bo nie mam czasu ;c
Pełno sprawdzianów, popraw i zaliczeń bo koniec semestru.
Przechodząc do sedna sprawy, nie wiem kiedy będzie nowy rozdział.
Postaram się to zrobić jak najszybciej, ale nie obiecuje że uda mi się to zrobić prędzej niż za tydzień ...
Weekend cały mam zawalony nauką i nawet nie znajdę czasu, żeby przetłumaczyć.
Mam nadzieję, że będziecie wyrozumiali i zrozumiecie to :)

Rozdział 24.

 ______________________________________

ROZDZIAŁ DEDYKOWANY: @Miska_J2

______________________________________

Cierpliwość Harry'ego zdawała się być niebezpiecznie ku granicy wytrzymałości, kiedy zaczął przeczesywać dłonią swoje włosy i jego głos stał się wyraźnie głośniejszy.
Czułam do niego złość, naprawdę. Jego matka nie żyje, a jego ojciec był w więzieniu, nie chciałam się pytać, czy miał dziadków, albo nawet ciotkę, wujka, czy kuzynów, którzy mogliby być z nim.
Na szczęście kelnerka przyszła po kilku minutach, jej długi ciemnobrązowy kucyk podskakiwał zgodnie z rytmem jej kroków.
Wyciągnęła długopis z kieszeni i postukała wielokrotnie w koniec notesika, który trzymała.
-Co mogę wam podać do picia?- Spytała łagodnie.
 Jej ton głosu był słodki, ale mogę powiedzieć, że był jednak fałszywy i że w rzeczywistości nie chciała tam być.
Jej oczy skanowały mnie i Harry'ego, zanim ostatecznie wylądowały na mnie, jej usta powitały mnie ciepłym uśmiechem.
-Woda z cytryną - odpowiedziałam po prostu.
Kelnerka skinęła głową i przekazała swoją uwagę na Harry'ego. Nie nawiązał z nią kontaktu wzrokowego.
-Sprite - odpowiedział, wpatrując się w swoje ręce.
-Zaraz z tym wracam -powiedziała, energicznie obróciła się na pięcie i z powrotem poszła do kuchni.
Spojrzałam na Harry'ego kiedy przerwał ciszę.
-Co chcesz na pizzę?
-Pepperoni?
Harry pokiwał głową,
-Tak, brzmi dobrze.
Patrzyłam, jak oczy Harry'ego znowu wylądowały na jego rękach.
-Przepraszam -wypaliłam.
Harry zmarszczył czoło, oczy zwrócił w moją stronę. Oświetlenie w restauracji wydawało się jeszcze bardziej zielone.
-Za co?
Otworzyłam i zamknęłam usta przed przygryzieniem moje wargi. Trudno było ułożyć te słowa w mojej głowie. Po kilku sekundach postanowiłam to po prostu powiedzieć.
- No bo jesteś... sam i twoja mama...
Harry chwycił jego dolną wargę, przesuwając wokół niej palcami .
- Ja naprawdę lubię żyć w samotnie.-Wzruszył ramionami .
Zapadła cisza, zanim znów się odezwał .
- Na początku byłem trochę samotny nie mając z kim porozmawiać, nie mając nikogo do towarzystwa, ale ... przyzwyczaiłem się do ciszy.
Nastąpiła przerwa, zanim kontynuował
- A moja mama- jego głos załamał się .
Zakasłał w ramię.
- Uznała, że to był odpowiedni czas żeby odejść.
Zanim nadeszła szansa na kolejny moment niezręcznej ciszy, kelnerka wróciła z naszymi napojami.
- Proszę bardzo - zanuciła, umieszczając nasze napoje w przed nami.
- Dziękuję - wymamrotałam.
 Harry nawet nie odezwał się i natychmiast pociągnął łyk z jego słomki.
-Co mogę teraz zaproponować do jedzenia? - Spytała, niecierpliwie stukając nogą.
-Duża pizza pepperoni - Odpowiedział Harry.
Przeniósł swoje oczy na mnie, a na jego ustach pojawił się piękny uśmiech.
- Poproszę jeszcze czosnkowe sęki.
Uniosłam brwi na Harry'ego a kelnerka zrobiła to samo.
- One są naprawdę najlepsze w tej restauracji. Nie możesz wytrzymać, dopóki nie spróbujesz czosnkowych sęków Angelo.
Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu,
-Ja po prostu nigdy wcześniej ich nie jadłam.
Oczy Harry'ego rozszerzyły się .
- Nie wiesz co jest dobre.
Uśmiech na mojej twarzy był nieunikniony, kocham widzieć Harry'ego z tak wielkim uśmiechem na twarzy i poczuciem charyzmy.
- Dobrze, cieszę się, że to zamówiłeś
- Hej, jutro jest piątek - Harry zauważył.
Jego twarz rozświetliła się, kiedy zaczął mówić.
- Tak, i? - zaśmiałam się.
- Proponuję coś zrobić.
- Co masz na myśli? - zapytałam.
- Kręgle?
- Nie pamiętam już kiedy byłam ostatni raz na kręglach- uśmiechnęłam się.
- Kręgle to jest to. - Harry mrugnął.
Nasza pizza przyszła za kilka minut wraz z cudownymi sękami Harry'ego.
- Spróbuj- podsunął mi je pod nos.
Wybrałam jeden się z koszyka.
Podniosłam go do ust, ale zatrzymałam niedaleko od nosa.
-Nieźle czuć czosnek.
-Stąd nazwa, 'czosnkowe sęki'.
Miałam niepewną minę, na co Harry tylko wywrócił oczami.
-No spróbuj- jęknął.
Zrobiłam zgodnie z instrukcją i szybko ugryzłam.
-Co? Nie smakuje ci? - Zapytał Harry.
Obejrzałam się żeby zobaczyć grymas na jego ustach. Nie mogłam wytrzymać ze śmiechu.
-Nie. To jest pyszne-śmiałam się.
-Czy nie mówiłem? - Harry drażnił się ze mną.
-Zamknij się.
-Zmuś mnie.
-O mój Boże-jęknęłam, opierając głowę na dłoniach.
Słyszałam głośny śmiech Harry'ego.
-Jedz, pizza stygnie.
Kiedy skończyliśmy jeść i zakończyliśmy naszą pozornie długą dyskusję na temat różnych rodzajów naszych ulubionych potraw, Harry zawiózł mnie do domu, zatrzymując się tym razem tuż przy krawężniku. Mój tata był już w domu, ale chyba zbyt pochłonięty czytaniem jakieś książki.
Rozpięłam swój pas i odwróciłam się do Harry'ego .
- Dzięki za dziś - Uśmiechnęłam się, a on odwdzięczył się tym samym.
- Nie ma problemu. Dziękuję, że uh... zgodziłaś się pójść ze mną.
- Nie ma za co - szepnęłam.
Harry powoli zaczął schylać się w moją stronę na jego skórzanym fotelu, a ja szybko zacisnęłam dłoń na ustach. Uniósł brwi i westchnął w moje dłonie.
- Mój oddech jest nieświeży.- Wymamrotałam przez dłoń.
Harry nie przestał jednak, na dodatek na jego ustach pojawił się uśmiech.
Patrzyłam, jak złożył pocałunek na mojej skroni.
- Dobranoc Harley - Mruknął, oblizując usta.
- Dobranoc - skinęłam głową.
Szybko otworzyłam drzwi od strony pasażera i prawie bym się potknęła co ponownie wywołało uśmiech na twarzy Harry'ego.
Żartobliwie pomachałam do niego, a on odmachał z szerokim uśmiechem, zanim zamknął drzwi samochodu, a ja weszłam do domu.
Mój ojciec jak zwykle siedział na kanapie. Jego oczy nigdy nie odrywały uwagi od malutkiego druczku, kiedy do mnie mówił.
- Witaj Harley .
Wymamrotałam "cześć" z powrotem i szybko pobiegłam do pokoju. Usiadłam na łóżku i zaczęłam wyciągać książki z plecaka, kiedy nagle poczułam, że mój telefon zaczął wibrować. Mój żołądek zaczął wypełniać się stadem motyli, kiedy wyciągnęłam telefon z kieszeni byłam rozczarowana jak zobaczyłam, że na jasnym ekranie pisze 'Layla'
-Cześć?- odpowiedziałam, mój ton głosu brzmiał na dużo bardziej szorstki.
Nie spodziewałam się, że będzie aż taki.
-Harley? - Layla zapytała.
-Ja i Anna idziemy do ciebie, musimy porozmawiać.
Zrobiło mi się gorąco.
-Mam dużo pracy domowej.
-Jesteśmy już w drodze, więc to będzie musiało poczekać.
-Dlaczego? - Zapytałam.
Przeraziłam się.
-Musimy porozmawiać.

___________________________________

SIEEEEMSON! :D 

Wiem, że miałam dodać rozdział wczoraj ale czekałam, gdyż mamy zwiastun do Keeper'a !!!!! :D

(czujecie, to jak się ciesze? xd) 

Przede wszystkim chciałabym z całego serduszka podziękować wspaniałej Oleńce! (@Miska_J2)

Poświęciła czas i zrobiła ten cudowny zwiastun! 

Na prawdę, na prawdę dziękuję skarbie! xxxx 

Nie wiem jak ci się odwdzięczę <3 

 No dobra, ale koniec gadania macie, oglądajcie to cudo! *_____* 

Witajcie w nowym roku! ; )

Chciałabym wam życzyć wszystkiego co najlepsze, samych sukcesów, pomyślności i czego jeszcze zapragniecie! :D

No i dla tych osób, które tak jak ja w tym roku piszą egzaminy gimnazjalne żeby były łatwe i dość dobrze nam poszły! ;)

Nie wiem, czy grono czytelników sięga wyżej, ale jeśli tak to życzę też zdania matury! :)


Mam jeszcze kilka dni wolnego zanim wrócę do szkoły i postaram się żeby nowy rozdział pojawił się jutro lub w piątek.

Potrzebuję waszej pomocy!
Czy jest wśród czytelników osoba, która zajmuje się robieniem zwiastunów na bloga? Albo chociaż znacie taką osobę?
Chciałabym urozmaicić te tłumaczenie i właśnie wspólnie z kimś zorganizować taki zwiastun tego co było i tego co będzie.
Jeśli znajdzie się ktoś taki proszę o kontakt.
Możecie pisać w komentarzach lub do mnie na Twittera >>KLIK<< .
Postaram się odwdzięczyć jeśli ktoś taki się znajdzie :)