Rozdział 8

- Więc, um, kiedy chcesz przyjść? - zapytałam niepewnie, przygryzając swoją dolną wargę.
Nadal myślę, że Harry nie rozumie w co się pakuję. Praktycznie kopał sobie grób. Jeśli mój ojciec powitałby go z otwartymi ramionami, jestem prawie pewna,  że myślałabym, że to sen.
- Jak brzmi szósta? Nie za wcześnie, nie za późno. - Harry zaproponował
- Dobrze - skinęłam głową, posyłając mu mały uśmiech. Harry skinął głową z powrotem, zanim złamał nasz kontakt wzrokowy, jego wzrok spotkał się z drewnianym stołem.
- Jaką lekcje masz następną? To dziwne, że nie widzieliśmy się dzisiaj na korytarzu. - zapytał biorąc kolejny łyk z mojej butelki z wodą. Wyjęłam złożoną kartkę z przedniej kieszeni i skanowałam ją.
- Historia powszechna, sala D-23. - odpowiedziałam czytając dokładnie to, co widziałam.
- Cóż, jestem w pokoju D-25, który jestem pewien, jest tuż obok.
- Tak myślę, że jest. - uśmiechnęłam się
- Możemy iść razem. - Harry puścił mi oczko. Przewróciłam oczami, co wywołało u niego wybuch śmiechu.

- Nie uważasz, że to dziwne,  że między dziewiątą a dziesiątą klasą, nie pamiętam, żebym cię choć raz widziała ? - zapytałam

- Tak, nie pamiętam żebyśmy widzieli się kiedyś. - Harry wzruszył ramionami
- Gdzie byłeś przez te kilka ostatnich lat, to znaczy oprócz...więzienia. - Harry uśmiechnął się chrapliwie/durnowato.
- Cóż po wzroście mojego wyroku, byłem zmuszony do przeniesienia się do innego okręgu szkolnego.
- Dlaczego pozwolili ci wrócić? -zapytałam
- Moi rodzice skarżyli się, że dojazd był za długi.
- Nie mogłeś po prostu wziąć autobusu?
- Mój dom nie był w pobliżu żadnej trasy autobusowej i żaden kierowca nie był skłonny jechać po mnie. -został przesłuchany.
- Oh, w porządku. - Harry wypuścił lekki śmiech.
- Brzmisz jak trochę wkurzona, że pozwolili mi wrócić.
- Nie jestem. - wymamrotałam .Harry uniósł na mnie brew a ja wzdychnęłam. - Daj spokój, wiesz, że nie jestem bo nigdy nie spotkałabym ciebie.
- Wiem, wiem, żartuję. - Harry roześmiał się - Wiem, ale przypuszczam, że to po prostu fatum, że zobaczyłaś mnie dziś rano.
- To nie jest nieszczęście, niektórzy ludzie całe życie nie mogą znaleźć swojej bratniej duszy.
- Nie wyglądałaś na taką chętną kiedy mówiłaś mi, że jesteś moją bratnią duszą. - Harry wzruszył ramionami, jego usta wciąż trzymały uśmieszek, który mówił mi, że on po prostu gra. Wciąż brałam go na poważnie.
- Co? Nie.- jęknęłam
- Więc mówisz, że nie wiedziałaś, że mamy dopasowane wisiorki przed meczem siatkówki? - Harry zapytał stukając palcem o stół i czekając na moją odpowiedź.
- Dobrze, wiedziałam. Już ci to mówiłam. - westchnęłam
- Wiem po prostu bawię się z tobą, kochanie. - Harry roześmiał się
- Dobrze, możesz przestać, proszę? - jęknęłam
- Musisz się rozluźnić. - Harry powiedział, w jego głosie dało wyczuć się cień rozbawienia gdy jego ręka dosięgła spocząć na szczycie mojej. (złapał ją za ramię, jak ktoś by nie rozumiał) Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.
- Przypuszczam że po prostu Anna i Layla działają tak na mnie. One zawsze są takie poważne.
- Nie, wyglądają jakby miały dużo zabawy. - Harry powiedział ironicznie, przewracając oczami.
- Dobra, dobra, rozumiem, że nie lubisz zbytnio moich znajomych. Możemy to ominąć? - zaśmiałam się wyciągając rękę spod jego. Uśmiech Harrego urósł.
- Tak, co powinienem założyć dziś wieczorem?
- Po prostu coś na co dzień chyba. - Wzruszyłam ramionami. Harry pstryknął palcami.
- Cholera, myślałem o wynajmie garnituru i krawatu. - uniosłam brwi
- Nie masz jeszcze ani jednego własnego? - Harry wzruszył ramionami
- Nigdy nie miałem powodu. - Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu
- Po prostu załóż coś na co dzień, ale to byłoby interesujące zobaczyć cię w garniturze i pod krawatem.
- Dlaczego? - zapytał. Wzruszyłam ramionami,  a Harry roześmiał się. - Ty i ja dobrze wiemy, że wyglądam cholernie dobrze. - potrząsnęłam głową
- Jesteś tak pewny siebie. - Harry roześmiał się
- Przykro mi ale nie mogę nic na to poradzić.
Nie długo po tym zadzwonił dzwonek i wszyscy zaczęli wychodzić z zatłoczonej stołówki. Spojrzałam przez ramie, próbując znaleźć Anne i Layle ale ich stolik był już wyczyszczony. Musieli wyjść wcześniej, kiedy mój powrót był im bliski bo jeśli nie z całą pewnością pobiegłabym do nich przy wyjściu. Na naszej drodze korytarzem Harry wziął moją rękę w jego, zbierając tym samym całą moją uwagę.
- Spotkamy się na zewnątrz twojej klasy po dzwonku, a następnie zawiozę cię do domu? - zapytał
- Nie musisz, mogę po prostu iść, to nie jest tak daleko. - zapewniłam Harrego
- Nie. Nalegam. - Harry uśmiechnął się. Z roztargnieniem przewróciłam oczami.
- Zgoda.

-----------------------------------------------------------

ROZDZIAŁ NIE SPRAWDZONY

-----------------------------------------------------------

Zdążyłam jeszcze przetłumaczyć ten rozdział. Moje ostatnie chwile z internetem spędzam tłumacząc Keeper ale po prostu musiałam. Myślę, że internet będę mieć z powrotem za niecały miesiąc.  :)

UWAGA

Nie będzie już informowanych bo jest was za dużo. Dzisiaj ostatni raz poinformuję wszystkich o nowych rozdziałach i usuwam zakładkę. Przepraszam, ale nie dam rady. 

Przy 6 rozdziale było 31 kom. (nie licząc moich lolz).  Nawet nie wiecie jak się ciesze czytając je, a zawsze robię to po kilka razy. 

------

W komentarzach możecie dodawać swoje tt (szczególnie jeśli piszecie z anonima.) Będę mniej-więcej wiedzieć kto piszę .

Możecie mnie też zaobserwować - @HeShouldBeHere - Zawsze daje follow back.  

 Kocham was wszystkich wiecie o tym, c'nie?  :>
-------
PS. Wolicie jak piszę tak jak dzisiaj - tak 'ciaśniej', bardziej zbijam tekst czy tak jak wcześniej -  luźno, robię większe odstępy?